بسم رب المهدي

1-دفاع در برابر هجوم گستاخانه به منزل اميرالمؤمنين(ع)   

پس از ماجراي سقيفه،و سرپيچي عدّه اي از بيعت با ابوبکر،براي آن که به خيال خودشان مرکز تجمّع مخالفان را مورد تهديد قرار دهند،
به خانه امـام يورش آوردند،عمر و قُنفذ،و طرفداران آنها تهديد کردند،اگر امام علي (ع) براي بيعت به مسجد بيرون نيايند،خانه را آتش ميزنيم!!!
حضرت زهرا(س) در دفاع از امام،در برابر مهاجمان فرمود:  

  *حديث64

(شما اي گمراهان و دروغگويان! چه مي گوييد و چه مي خواهيد؟
اي عمر! آيا از خداوند پروا نداري؟ اين گونه مي خواهي وارد خانه من شوي؟
آيا با حزبت که حزب شيطان است، مرا مي ترساني در حالي که حزب شيطان ناتوان است!
واي برتو! اين چه جرأت و جسارتي است که بر خدا و پيامبر(ص) او داري؟ آيا مي خواهي دودمان پيامبر را نابود کني؟ و نور خدا را خاموش؟ آگاه باش که خداوند نور خود را فروزان و جاودانه نگه مي دارد.

از شرکت و حضور در ميان نامحرمان پرهيز داشتم، امّا تهاجم و طغيان تو مرا از خانه بيرون کشيد و حجّت را بر تو و بر ديگر گمراهان تمام کرد.
سوگند بخدا، چون کراهت دارم که بي گناهان دچار بلا و گرفتاري شوند، دست از نفرين برمي دارم.
اگر چنين نبود، مي دانستي که سوگند و نفرين من به سرعت تحقّق مي يافت و عذاب خدا فرو مي باريد.)
پس از کوبيده شدن بين در و ديوار و به شهادت رسيدن حضرت محسن(ع) فرمود:
(اي پدر! اي رسول خدا! بنگر که با دختر مورد علاقه تو چنين رفتار مي شود:
آه: اي فضّه بيا و مرا درياب.سوگند به خدا،فرزندي که در شکم داشتم، کشته شد.)[1]

2-دفاع و افشاگري در برابر مهاجمان به منزل امام علي(ع)

الف-افشاگري توطئه ها

در آن هنگام که عمر با گروهي به منزل امام علي(ع) يورش آوردند، و با تهديدهاي پياپي نتواستند دَرِ خانه را بگشايند، به دستور عمر هيزم آورده و درب منزل را به آتش کشيدند، حضرت زهرا(س) براي دفاع از ولايت و حُرمتِ حريم امامت، در برابر ستوني از دود و شعله هاي آتش به پيش رفت و فرمود:

*حديث 65

(اي پسر خطاب! آيا تو را مي بينم که خانه ام را آتش مي زني؟ آيا آمده اي که خانه ما را بسوزاني؟ آيا تو علي (ع) و فرزندان مرا به آتش مي کشي؟)
پاسخ شنيد:

سوگند به خدا يا شما را براي بيعت با ابوبکر بيرون مي آورم و يا همه شما را با خانه به آتش مي کشم!
حضرت زهرا(س) فرمود:
(اي عمر! آيا از خدا نمي ترسي؟ که (بي اجازه) وارد خانه ام مي شوي؟)

ب-شکوه ها با پدر

اينجا بود که حضرت زهرا(س) نگاه به قبر پدر کرد و فرمود:

*حديث 66

(واي اي پدر اي پيامبر خدا! چه مصيبت هايي که از دست پسر خطاب و پسر أبي قحافة کشيديم!
اي ابوبکر، چه زود کينه توزيهاي خود را بر اهل بيت رسول خدا(ص) ظاهر کرديد!!
سوگند به خدا از اين لحظه، تا روزي که خدا را ملاقات مي کنم، هرگز با عمر صحبت نخواهم نمود!)[1]

ج-محکوم نمودن مهاجمان

امام صادق(ع) نقل مي فرمايد که:
وقتي مهاجمان به خانه اميرالمؤمنين علي(ع) يورش آوردند که در خانه را بشکنند يا بسوزانند و وارد منزل شوند، حضرت زهرا(س) پشت درب منزل رفته، خطاب به عمر که در پيشاپيش مهاجمان بود فرمود:

*حديث 67

(واي بر تو اي عمر! اين چه جرأت و جسارتي است که نسبت به خدا و رسول خدا کرده اي، آيا مي خواهي نسل رسول خدا را نابود کني؟ و از ميان برداري؟ آيا مي خواهي نور خدا را خاموش کني؟ خداوند نور خود را حفظ مي کند و تداوم مي بخشد.)[1]

 3-دفاع از اميرالمؤمنين(ع)

الف-دفاع و يادآوري فضائل اهل بيت:

در آن هنگامه غم آلود که علي(ع) را با زور به طرف مسجد مي بردند، فاطمه(س) ميان جمعيّت آمد و بين امام و آنها قرار گرفت،و فرمود:

 *حديث 68

(سوگند به خدا، نمي گذارم پسر عموي مرا ظالمانه به سوي مسجد بکشانيد. واي بر شما چه زود به خدا و رسولش خيانت کرديد و به خانواده او ستم نموديد، با اين که رسول خدا پيروي از ما و دوستي با ما را به شما سفارش کرده و فرمود که (در امور زندگي) از اهل بيت(ع) اطاعت نماييد، که خداوند فرمود:
به مردم بگو از شما پاداش رسالت نمي خواهم، جز آن که با اهل بيت من دوستي نمائيد.)[1]

ب-تهديد به نفرين کردن

امام صادق(ع) نقل مي فرمايد:
در آن لحظه که امام علي(ع) را به سوي مسجد مي کشيدند، و هيچ کس در آن غربت و تنهايي دفاع نمي کرد، حضرت زهرا(س) خود را به امام رساند، و خطاب به عمر فرمود:

*حديث 69

(اي پسر خطاب! سوگند به خدا اگر کراهت نداشتم که بيگناهان (مدينة) گرفتار بلايي الهي شوند، نفرين مي کردم و آنگاه مي فهميدي که نفرين من خيلي زود تحقّق مي پذيرد.)[1]

 4-دفاع از امام در مسجد

آنگاه که امام را مظلومانه و با ستم به مسجد بردند، حضرت زهرا(س) وارد مسجد شد و فرمود:

 *حديث 70

(رها کنيد پسر عموي مرا!
قسم به آن خدايي که محمّد(ص) را به حق برانگيخت. اگر از علي دست برنداريد، گيسوان خود را پريشان کرده و پيراهن رسول خدا(ص) را بر سر افکنده و در برابر خدا فرياد خواهم زد، يقين بدانيد که ناقه صالح، در نزد خدا از من گرامي تر و بچه آن ناقه نيز از فرزندان من قدر و قيمتش زيادتر نبود.)[1]

5-دفاع از جان امام

پس از بردن امام به مسجد، در آن ازدحام جمعيت، عمر با شمشير برهنه تهديد کرد که: اگر با ابوبکر بيعت نکني گردنت را مي زنم. در اين هنگام حضرت زهرا(س) خطاب به ابوبکر فرمود:

 *حديث 71

(اي ابوبکر! آيا مي خواهي شوهرم را از دستم بگيري؟ (و مرا بيوه سازي؟) سوگند به خدا اگر دست از او برنداري، موي سرم را پريشان مي کنم و گريبان چاک زده کنار قبر پدرم رسول خدا(ص) مي روم.)[1]
سپس دست امام حسن و حسين(ع) را گرفت تا در کنار قبر پيامبر(ص) با نفرين و ناله تهديد خود را تحقّق بخشد
امام علي(ع) به سلمان فرمود:
((سلمان فاطمه را درياب، گوئي دو طرف مدينه را مي نگرم که به لرزه درآمد، سوگند به خدا اگر فاطمه(س) موي خود را پريشان کند و گريبان چاک نمايد و در کنار قبر پيامبر(ص) نفرين و ناله سر دهد، ديگر مهلتي براي مردم مدينه باقي نمي ماند، و زمين همه آنها را در کام مرگبار خود فرو مي برد.))
سلمان شتابان خدمت زهرا(س) رسيد و گفت:
(اي دختر محمّد(ص)! خداوند پدرت را مايه رحمت جهانيان قرار داده است، خواهش مي کنم به خانه برگرد و نفرين در حق مردم نادان مکن.
حضرت زهرا(س) پاسخ داد:

 *حديث 72

(اي سلمان! آنها قصد جان علي(ع) را دارند، و من در شهادت علي(ع) نمي توانم صبر کنم، صبرم تمام شده، مرا به حال خود بگذار تا کنار قبر پدرم بروم، موهايم را پريشان نمايم، گريبان چاک دهم، و به درگاه خدا ناله سر دهم.)[1]
سلمان فارسي که فاطمه(س) را براي ناله و نفرين مصمّم يافت، گفت:
 امام علي(ع) مرا فرستاد و فرمود که به شما بگويم:
(فاطمه بخانه بازگرديد و از ناله و نفرين خودداري کنيد)
وقتي حضرت زهرا(س) پيام امام را شنيد فرمود:

*حديث 77

(حال (که شوهرم و امام من، فرمان داده که به خانه بازگردم،) مي روم و صبر مي کنم و سخن آن بزرگوار را مي پذيرم و از او اطاعت مي کنم.)[1]

6-دفاع تا رهايي و سلامت امام(ع)

آنگاه که سلمان فارسي از يگانه دخت پيامبر خواست تا دست از نفرين و ناله بردارد، و بخانه بازگردد، فرمود:

 *حديث 74

(واي بر آنان اي سلمان! آنها مي خواهند دو فرزند من حسن و حسين(ع) را يتيم و بي سرپرست نمايند، اي سلمان! سوگند به خدا از درب مسجد مدينه پا بيرون نمي گذارم تا آن پسر عموي خود را با پشمان خودم، (رها شده) و سالم مشاهده نمايم .)[1]
و پس از لحظاتي چند که در ميان سکوت و اندوه و شگفتي حاضران، مهاجمين دست از امام کشيدند و امام علي(ع) تنها و مظلوم از مسجد مدينه بيرون آمده راه خانه را در پيش گرفت، حضرت زهرا(س) به شوهر معصوم خود نگريسته و فرمود:

 *حديث 75

(علي جان، جانم فداي جان تو، و جان و روح من سپر بلاهاي جان تو، يااباالحسن! همواره با تو خواهم بود، اگر تو در خير و نيکي به سر مي بري با تو خواهم زيست و يا اگر در سختي و بلاها گرفتار شدي، باز هم با تو خواهم بود.)[1]

پي نوشت:
1-حديث 64 :[1]:الوافي،ج2،ص188 و اصول کافي،ج1،ص460 و ارشاد،ديلمي،ص176.
2-حديث 66:[1]:الغدير،ج7،ص78 و ج5،ص373 و369،ج7،ص77 و ج10،ص124 و بحارالانوار،ج28،ص322 و ج43،ص197.
2-حديث 67:[1]:بحارالانوار،ج5،ص18 (طبع قديم)،بحار،ج28،ص339.
3-حديث 68:شوري، 23.
3-حديث 68:[1]:کتاب عوالم،ج11،ص414 و بحارالانوار،ج8،ص233(طبع قديم).
3-حديث 69:[1]:اصول کافي،ج1،ص460 و الوافي،ج2،ص188.
4-حديث 70:[1]:کتاب عوالم،ج11،ص211 و مناقب ابن شهر آشوب،ج3،ص340/118.
5-حديث 71:[1]:کتاب عوالم،ج11،ص211 و مناقب ابن شهر آشوب،ج3،ص118 و بحالانوار،ج43،ص47.
5-حديث 72:[1]:کتاب عوالم،ج11،ص460 و اختصاص،شيخ مفيد،ص181.
5-حديث 73:[1]:کتاب عوالم،ج11،ص211 و مناقب ابن شهرآشوب،ج3،ص118 و بحار،ج43،ص47.
6-حديث 74:[1]:کتاب عوالم،ج11،ص406 و اختصاص،شيخ مفيد،ص181.
6-حديث 75:[1]:کوکب الدرّيّ،ج1،ص196:علامه حائري مازندراني.